niedziela, 23 lutego 2020

Cześć Artblock.

Artblock jest jak takie wkurwiające łaskotanie w mięśniach.

Nie wiem czy jestescie świadomi o czym mówie. Czasem, szczegolnie w nerwowych sytuacjach ma się takie odczucie jakby ktoś łaskotał nas w mięśnie jednocześnie ściskając je. Taki łaskoczący skurcz.
Ja tam tak w nogach i jeżeli nie znacie tego uczucia, to szczerze Wam zazdroszcze.

Mimo, że łaskotki kojarzą się raczej z czymś przyjemnym i zabawnym, to w tym wypadkunie ma mowy o pozytywnych odczuciach.

Porównuje te rzeczy bo to okrutne traktowanie mięścni podobnie jak artblock, trwa długo, powtarza się falowo, nidy nie wiesz kiedy nadejdzie i odchodzi równie nagle.

W ogóle to mam wrażenie, że cierpie na twórcze Borderline. 
Mam dni kiedy jestem nakręcona na rysowanie, malowanie i najlepiej to kupienie nowego komputera, który będzie idealny do grafiki, i najlepiej żeby był stacjonarny. Czasem nawet taka eufroia doprowadza do myśli, że może wezmę sie za rzeźbę, którą na codzień
serdecznie gardzę.
Nagle mam milion pomysłów i już, już bym je wszystkie przelała na papier bądź zamieniła w piksele.
Kiedy przychodzi ta twórcza fala i nagle przypominam sobie, że coś tam jednka potrafię wtedy ednofriny ekspoloduja w moim mózgu i jest jakoś tak dobrze.
Trwa to zalwdwie chwile i wtedy przychodzi ta druga, mroczna strona. Brak pomysłów, brak motywacji, za to dziwny nadmiar czasu.

Kto mnie zna, wie że czas nie jest moim serdecznym kolegą i wiecznie jest gdzieś gdzie aktualnie nie ma mnie. Także w codziennej gonitwie za własnym ogonem jest przeważnie fala twórcza, czyli mam power ale nie mam czasu.
Kiedy przychodzi blokada to okazuje się, że mam na tyle wolneg czasu ze nawet przesadzam kwiatki (w zimie), ale do komputera a już tym bardziej do szkicownika nie usiąde.
Wtedy, w  przypływie kosmicznej energii czsem coś zrobie i wtedy przeważnie nie do końca jestem zadowolona z tego co powstanie.
Te prace to takie moje, upośledzone puchate zwierzątka. Nie wyrzucę ich bo są puchate, pokaże je bo są moje (i puchate), ale jakoś później upycham je w folderze, w którym jest
miło i ciepło, ale ten folder jest troszkę schowany w dalekich miejscach dysku, mniej więcej tam gdzie zdjęcia ze studniówki.

Są takie które mimo swoich skaz, jednak trafiają do szerszej publiczności (jakieś 20 osób na insta), ale bardzo dużo jest takich które zostają porzucone w połowie albo na samym początku roboty bo po porstu nie ma dla nich nadziei.

I właśnie teraz mam tą cholerną blokadę. Teraz! Kied za pasem 2 konkursy gdzie można wygrać solidne hajsy.
Poszukam trochę na kompie i pokaże Wam jakieś takie "niedojebki". Bawcie się cudnie.

P.S
Zjadłam całą paczkę babeczek mlecznych. Jestem chora psychicznie.




Moja pierwsza grafika ever. Są tu jakieś automatyczne bąbelki z Corela i dużo dziwnych rzeczy.




Te 3 zostały porzucone. Nie było dla nich nadzieji.





A tutaj klasyk grafik pt. "Noooo, niech będzie".
Do tej z Hator na pewno wrócę, za barrdzo jestem przywiązana do tego tematu.



Na koniec kolaż, który z założenia nie mógł się nie udać.
A jednak...

poniedziałek, 13 stycznia 2020

Pożyczone historie.

Ojoj, jak ja już nie mogłam się doczekać, żeby zarzucić tutaj jakimś tekstem.
Nie wiem z czego to wynika, sama sobie nie umiem wytłumaczyć dlaczego ktoś tak bardzo introwertyczny jak ja ma tak dużą potrzebę zapisywania tego co myśli, w dodatku w miejscu gdzie nie ma tajemnic czyli w Internecie.

Jakaś magia to jest.

W miarę możliwości chcę zminimalizować ilość zapisywanych tutaj bzdurek, dlatego staram się żeby każda notatka miała jakiś temat.

Dzisiaj złapałam się na tym, że opowiedziałam znajomemu nie swoją historię, ale ze mną w roli głównej.

WTF? Po co, ja się pytam?

Samo jakoś tak wyszło...

Po kilku godzinach przyszedł czas na refleksję. 
Czemu takie kłamstewko? Na co to komu?
I niech w tym momęcie rzuci kamień ten, kto nigdy nie opowiedział histori swojego ziomka jako swojej własnej.
Wszyscy to robimy i doskonale zdajemy sobie z tego sprawe!
Jesteśmy świadomi tej bzdurki tak samo jak tego, że co druga osoba nie myje rąk po siku, a później takimi brudaskami je albo wita się z Wami solidnym i szczerym uściskiem dłoni. Albo kiedy dajemy ślicznemu pieskowi buziaka w mordkę, a z tyłu głowy mamy myśl, że ta puchata słodkość na spacerze mogła delektować się jakimś zgniłym truchłem.

Wiemy że Bozia ukarze nas za kłamstwo i złodziejstwo, ale jak już się powie A to trzeba powiedzieć B. Takim oto sposobem stajemy się bohaterami cudownej imprezy na drogim jachcie ...
gdzie w rzeczywistości jeżeli w ogóle mamy jakiś kontakt z wodą (o łódce już nie wspomne) to wyłącznie na basenie.

Nagle w takich historiach okazuje się ile to potrafimy wypić i ile wypalić, a rzeczywistość jest taka że fajek nie palicie,a ostatnio to po jednym piwku główka bolała i jakoś tak w ogóle dziwnie.

Pytanie tylko czy to ma sens? W sensie, że co? My nie mamy swoich histroii? Te nasze nie są tak bardzo fascynujące i zabwane?
Osobiście uważam, że lepszą historią od tej kłamliwej, dzisiaj opowiedzianej jest moja własna kiedy to żeby zaimponować chłopakowi porwałam wóz z koniem.
a właściwie to konia z wozem

Życie jednak pokazało, że kozaczenie nigdy, NIGDY nie kończy się dobrze i smutna prawda jest taka, że koń z wozem porwał mnie i w finale wylądowałam w świńskich kupach znajdujących się z tyłu, w wozie.
Zaznaczam tutaj, że gnój (w sensie kupy) był wyjątkowo świeżutki, a ten koń drań i finalny porywacz o tym wiedział. 
Wiedział jak mnie ukarać za głupotkowanie.

Jakimś cudem świata chłopak nie dał się poderwać...
dlaczego? nigdy nie dostane odpowiedzi na to pytanie

To taki szybki i bardzo ogólny opis historii, a uwierzcie mi że gdybym wdała się w szczegóły to ... karuzela śmiechu.

Draka będzie jak kiedyś w nowym towarzystiwe ktoś powie : "no patrz! moją koleżankę spotkała dosłownie ta sama historia!"
W tym momencie czerwone wino żenady wyleje się na Wasze białe, wykrochmalone koszule i nie ma co zbierać.

W towarzystwie jesteście przegrani.

To jak? Kto kiedyś sobie pokolorował życiowe cv?

Dla zwizualizowania konia drania porywacza, bardzo proszę zdjęcie:



Pozdrawiam,

Agata - królowa żenady

środa, 1 stycznia 2020

Strasznie szybko muszę pisać bo zaledwie kilkanascie minutek dzieli mnie od 00:00 a tak bardzo chce opublikować to jeszcze 1 stycznia 2020.
Skręce pewnie sobie jakiegoś kciuka, a jutro będę mieć zakwasy w śródręczu, ale co tam, yolo.

Już miałam napisany post. Wszystko przemyślane, sprawdzone ze słowniczkiem i...zapomniałam go opublikować.

 Serio, uważam że moim przypadkiemm powinien się zająć jakiś naukowiec. Gdyby odkrył co dzieje się z moją pamięcią, jakie komplikacie i niedobory są obecne w moim mózgu to na bank dostałby Nobla. Jestem o tym przekonana.
Mam pamięć złotej rybki, ale o tym kiedy indziej. Jeszcze jest na to czas.



Wracając do posta który powstał, ale pozostanie w jakimś folderku.
To co tam napisałam dotyczyło wydarzeń z zeszłego roku, a jak powszechnie wiadomo roku 2019 już nie ma, więc zaginał też sens publikacji czegoś co już nie jest aktualne.

Jako że Nowy Rok - nowa ja, ciało jest moją świątynią, koniec ze słodyczami i inne duperele, to postanowiłam napisać na temat wzniosły i taki...poważny. Mianowicie chodzi o marzenia.

Mam takie marzenia które już są spełnione,a o których przypomniałam sobie całkiem niedawno:

1) z jakiś dziwnych i nieznanych mi na chwilę obecną powodów, chciałam mieszkać w Krakowie.
Nie było to za czasów planowania swojej przyszlości, czyli w liceum <wtedy każdy z nas wie czego chce> tylko jak byłam takim małym gówniakiem. Z racji profesji mojej mamy, Kraków nie był dla mnie obcy. Od stronyy turystycznej znałam go dobrze, ale dlaczego ja chciałam tam mieszkać? Nie wiem. Ujebało mi się coś w głowie i tyle.
Bądź co bądź mieszkałam tam, 7 lat.
Także - zaliczone

2) Jako dziecko strasznie chciałam zwiedzić 3 europejskie stolice, był to Paryż, Londyn i Wiedeń.
W Paryżu najpier bałam sie wychowawcy zboczeńca, ale przynajmniej Disneyland był spoko, a później za dorosłego człowieka cały wyjazd spędziłam w strachu przed zamachem, ale miło go wspominam.

Wiedeń zaliczony kilka razy, ale jedyne co z tego pamiętam to bardzo czyste parki i to że Islamiści modlili się na trawie, w tych parkach

Londyn. Wyjazd w dniu moich 18 urodzin.
Ło mamo, no ... tam był kosmos.
Wtedy się bałam jak chuj, ale dzisiaj ze śmieszkiem wspominam pijanego studenta z Krakowa <przypadek?> który próbował włamać się do pokoju w kórym mieszkałam z koleżanką. Zadzwoniłam wtedy bo ziomków, którzy przybiegli i strasznie go zbili. Później i tak próbował się do nas dostać. Miał chłopak determinacje.
Zaliczone.



Teraz marzenia bardziej aktualne, a spełnione:

1) zobaczyć pandy na żywo! Ale nie te małe pandy, które są w większości zoo i jest strzałka nawigująca z napisem "pandy" i ja tam biegnę z wywalonym jęzorem i myślą "przecież w Polsce nie ma pand!", ale i tak biegnę po czym na miejscu widzę równie urocze stworzonka, ale do łaciatych misi jest im daleko.
Pandy widziałam w zoo pod Brukselą. Było na maksa upalnie i nawet one miały wyjebanae na siedzenie na zewnątrz, więc trzeba było wjeść do takiej jamy, gdzie za wielkimi szybami można było jej  oglądać. Żeby dostać się do szyby trzeba było zgładzić kilkoro gówniaków, ale nic nie było w stanie mnie powstrzymać.
Przepiękne misie z tylko im znaną gracją fantastycznie leniły się na brzuszkach, podsówając sobie liście jakiegoś drzewa ledwo widocznymi ruchami łapek.
Wzruszyło mnie to do reszty.
Raz zobaczone, ale na pewno nie ostatni.

2) jedzcić konno po plaży. Niby proste i jak dla mnie w ogóle nie skomplikowane do osiągnięcia, ale jakoś tak się nie udawało.
To marzenie zostało spełnione w najpiękniejszym miejscu w Polsce, z najpiękniejszą, czystą i pozbawioną parawanów plażą - w Słajszewie.
Uczucie którego, serio możecie mi pozazdrościć, bo jeżeli nie potraficie jeździć konnno to sorry, ale tego nie poczujecie.
Nawet jak któś już posadzi dupsko na konia i pojedzie na taki spacer po plaży to nie będzie to to samo. Nigdy nie poczujecie tej swobody którą daje umiejętność panowania nad koniem i przede wszytski nie odbędziecie swobodnego galpou na pełnej petardzie, bo nie umiecie hahahahahahaha



Marzenia do spełnienia:
1) tak na szybko to na pewno Islandia - i to już mam załatwione. Z niecierpliwością przebieram nóżkami na maj, żeby zaspamować mój instagram tymi widokami.
Do tego będę tam mieszkać na terenie stajni gdzie są kuce islandzkie więc już mam nagraną jazdę w terenie, i to jest coś na maksa wyjątkowego.

2) odwiedzić Nowy Jork - in progress :)



Żeby Was nie zanudzić treścią, tekst przeplatam zdjęciami z mojego starego, analogowego Olympusa. Z rónych wycieczek :)

poniedziałek, 23 grudnia 2019

Święta w mojej głowie.

Mój brak konsekwencji i systematyczności jest po prostu żenujący. Miałam tu pisać na bieżąco, tymczasem ostatni post jest z grudnia 2018 roku.
Co ja mam w głowie? Raczej niewiele więcej niż piach, a już na pewno nikt nie znajdzie tam żadnego pofałdowanego zwoju.
Nie mam nic na swoje usprawiedliwienie.
Cóż, jedziemy dalej. Tym razem nie mogę Was zapewnic, że nowe posty będą jak z lini produkcyjnej, ani nawet, że znajdziecie tu coś interesującego. Oczywiście interesującego dla siebie, bo moje chaotyczne życie to temat przynajmniej na krótką nowelkę.
Żyje w chaosie i mogę Wam troszkę o nim opowiedzieć.

Dzisiaj na insta wjeżdzą grafika "druga".
"Druga" bo "pierwsza" już była (poetka ze mnie). Dokładnie w zeszłym roku narysowałam pocztówkę (?) "święta w mojej głowie". Jakieś tam bloczki, kropeczki. Taki tam brudny Śląsk.
Widzicie ją poniżej. Niestety jestem zbyt leniwa, żeby ruszyć dupsko z łóżka po dysk zewnętrzny i przedstawić własną twórczość w odpowiednim rozmiarze i rozdzielczość. Dlatego też muszę uraczyć Was wersją, którą zabrałam sama sobie, za pomocą narzędzia "wycinanie" z własnego instagrama.
To jest dopiero osiągnięcie dna, lub szczytu lenistwa.



"Druga" to tegoroczna świeżynka i doskonale wiem kochane Bąbelki, że nie tylko u mnie tak wyglądają święta.



Nie kupuj żywego karpia!

Wesołych!

niedziela, 2 grudnia 2018

No hej.

Nie mam pojęcia który to powrót do blogowania. Było ich na prawdę sporo i wszystkie skończyły się fatalnie. Blogi umierały powoli lub nagle. Albo długo je maltretowałam beznadziejnymi postami, albo kończyłam ich żywot metodą na "oderwanie plastra".

Tak, to jest kolejna reanimacja. Tym razem jednak, mam nadzieję, że za sprawą mojej pierwszej strony internetowej trafi Was tu więcej.

W związku z powyższym prezentuję oto nowy post. Mało zdań dla łatwego czytania.
Postaram się pisać systematycznie. Pewnie o głupotach, pracy, VMie, grafikach i wszystkim co mi się nawinie.
Może nawet napisze czasem coś specjalnie na Wasze życzenie? Kto wie!

Tymczasem - witam Cię Nieznajomy :)

niedziela, 8 października 2017

bez tytułu 22.

Intensywność wieczornych grafik nieco zelżała. Cóż, wieczory teraz przeznaczam na coś innego.
Dużo rzeczy się zmieniło, wszystko się zmienia. Zmieniają się ludzie i ich preferencje, zmieniają się psy albo raczej są zamieniane, zmienia się pogoda. 
W kontekście grafik chciałam wprowadzić zmianę od ostatnio dominujących prostych rysunków. Chciałam wrócić na chwilę do nieco bardziej rozbudowanego stylu, ale ...nie pykło.
Na chwilę obecną straciłam serce do "starego" typu grafik. Jakoś te proste szkice, bardziej odpowiadają mojej aktualnej estetyce. Może w przeciwieństwie do tego co aktualnie dzieje się w moim życiu, uzewnętrznianie się graficzne musi pozostać w formie prostej. Może.

Ta grafika kończy cykl nieco koński. Na Instagramie chwila oddechu w zdjęciach. Zdjęcia ze sobą połączone, mające cechy wspólne. Znajdziecie je?

A tak miała wyglądać mniej więcej grafika wg wcześniejszego zamysłu. 
Aktualnie porzucona w początkowym etapie pracy. Pozostawiona sama sobie.








czwartek, 28 września 2017

bez tytułu 21.



Gram w słowa, w słowa gram.
Słowogram, to zupełnie jak gram słowa muszę się pozbyć filozofii z mojej głowy, złośliwa działalność mózgu
To jak tam, moje drogie koszmarki? Ja każdy swój znam na pamięć. Gwarantuje Wam, że jest lepiej obudzić się zasranym ze strachu, niż przespać całą noc w koszmarze. Mi do pełni szczęścia brakuje jeszcze tylko halucynacji.
A teraz sobie wyobraźcie, że macie koszmar, ku Waszemu szczęściu budzicie się z niego.
Nagle słyszycie, dźwięki potworne, niczym z piekła. Charkanie, chrumkanie, i dławienie się.
Nie, to nie demon pod łóżkiem, to buldożek francuskie w łóżku.


Welcome to my world.